przepraszam

Na wstępie uprzedzam, że post będzie żałosny.

Więc...

żyję.

Co prawda obok rzeczywistości, jakby w zwolnionym tempie, ale jednak.

Dopiero były wakacje. Wmawiałam sobie, że mam czas.

Tymczasem za niecały miesiąc egzamin, od którego zależy moje dalsze życie.

Kto by pomyślał, że ostatni rok nauki w gimnazjum poświęcę na gapienie się w sufit.

Idąc tym tropem, nie miałam czasu na blogowanie.

Ba! Nadal go nie mam.

Teraz muszę spiąć tyłek i powtarzać do egzaminu.

W maju będę poprawiać oceny.

A w czerwcu będę jeszcze bardziej zdołowana opuszczeniem mojej cudownej szkoły, 

więc wątpię, że wrócę przed wakacjami.

Bo blog wymaga wiele wysiłku. Myślę nad założeniem nowego.

Ale musiałabym zająć się szablonem. I znowu czas, czas czas!

Postaram się, obiecuję.

Tymczasem zostawiam wam surowe zdjęcie Amelki, na zachętę.

(Co z tego, że robione w ferie. Jedno z nielicznych, które mi się podoba).

Przepraszam, musiałam się gdzieś wyżalić.

Pomijając moje sprawy osobiste, Amelka rozpaczliwie poszukuje wiga.

I okropnie mnie to denerwuje, bo od wakacji nie mogę znaleźć odpowiedniego.

Do zobaczenia, mam nadzieję.